Mówi się, że jak chcesz przebiec maraton, musisz chociaż raz pokonać 30km. Dlaczego tyle? To pewne uproszczenie, które kryje w sobie ważną myśl. Nie da się przebiec maratonu (w dobrej kondycji), bez długich wybiegań, a 30 km to taki bezpieczny próg treningowy, który ustaliło sobie wielu amatorów-maratończyków, w tym ja. Przed pierwszym maratonem przebiegłam ten dystans raz, przed drugim dwa, przed tegorocznym Berlinem zamierzam zrobić 4x30km. Dziś pięknie pękła pierwsza trzydziecha 😀

1.  30 km to na tyle dużo, żeby poczuć przedsmak wysiłku, który nas czeka, i na tyle mało, żeby zachować respekt i rezerwę dla królewskiego dystansu (42km 195m).
2. W jej granicach większość amatorów spotyka się z przysłowiową ścianą. Im więcej wybiegamy, tym mniejsze prawdopodobieństwo spotkania ze ścianą. 
3.  Jest bezpieczna dla przyszłego maratończyka. Robienie treningu na dystansie maratońskim uważam za głupotę. Jeżeli nie mówimy o zawodowcach, grozi nam szybka eksploatacja, a my przecież chcemy zdrowo biegać do późnej starości.
4. 30=3×10 (3 dychy za mną), czyli do mety jest już tylko 10+2 z hakiem (jedna dycha) – ta optymistyczna myśl pojawiła się w mej głowie już dwa razy 😉 
5. Nasze społeczeństwo lubi liczyć do trzydziestu… 
6. Warto też dodać, że 30 km powinno biegać się do max 3h, optymalnie do 2:30. Długie wybieganie trwające dłużej nie ma większego sensu, jest bardzo obciążające, a organizm regeneruje się dłużej.