Niezależnie od wyniku na maratonie, doświadczenia biegacza i dalszych planów, depresja maratończyka może dopaść każdego. Taki zjazd nastroju jest czymś normalnym, stąd nie warto panikować, tylko spokojnie przejść przez proces. Postarać się zrozumieć co nas spotkało, rozkminić co możemy zrobić by sobie pomóc, a w końcu razem z ciałem i głowa wróci do formy. Część osób, szczególnie wczorajsi maratończycy, pewnie teraz stuka się w czoło i zastanawia, o czym ja bredzę. Jaka depresja maratończyka? Część może podziela moje doświadczenia, a reszta na pewno ma za sobą gorsze chwile i spadki motywacji, stąd na pewno zrozumie, że mam je i ja.

Istnienie zjawiska potwierdza wielu biegaczy, od amatorów po zawodowców, w tym moja osoba. Długo zastanawiałam się, czy narazić reputację i opisać swój przypadek. Otwarcie opowiedzieć, jak bardzo czasem nienawidzę biegania i jak ciężko było mi pozbierać się po takim na przykład Maratonie Warszawskim. Ostatecznie uznałam, że nie ma nic lepszego niż operacja na otwartym organizmie w imię dobra ogółu i szczerość. Opisałam swój przypadek i sposoby walki z po-maratońskim dołkiem.

ZROZUMIEĆ PROBLEM Start w maratonie w większości przypadków oznacza kilka miesięcy życia pod dyktando planu treningowego. Czasem wymaga on od nas sporych poświęceń, dużej dawki koncentracji i ogromnej woli walki by dotrwać do końca. Jemy, biegamy, żyjemy, pracujemy, z myślą o jednym – maratonie. W końcu przychodzi upragniony dzień, biegniemy maraton, przekraczamy metę i tyle. Koniec! Zrobiliśmy to, osiągnęliśmy cel, jest fajnie, ale co dalej? Cieszyć się? W jednej chwili  wszystko się zmienia. Dotychczasowy porządek w naszym życiu przestaje funkcjonować, a my mamy zacząć po prostu odpoczywać. Odpoczywać? Dla wielu organizmów przerwanie schematu jest sporym szokiem. Gwałtowne zmiany nigdy nie są przyjemne, a koniec bolesny i trudny do zaakceptowania. Maraton to koniec, ale też początek, warto spojrzeć na swój bieg z dystansem i przede wszystkim dać sobie czas.

DAĆ SOBIE CZAS Maraton to ogromny wysiłek fizyczny i psychiczny. Dojście do siebie trwa zwykle 7-14 dni. Gdy bardzo bolą nas mięśnie, czasem dochodzi do tego kontuzja lub niesmak po niespełnionych oczekiwaniach, o gorszy nastrój naprawdę nie trudno. W moim przypadku negatywne skutki biegu ograniczyły się do lekkich zakwasów, a zmęczenie dotknęło głównie moją głowę. Pierwsze 2 dni po maratonie, trzymała jeszcze adrenalina. Cieszyłam się odniesionym sukcesem, odpoczywałam, spełniałam swoje zachcianki kulinarne, trwoniłam czas na zakupach i innych babskich przyjemnościach. O bieganiu nie chciałam myśleć, ani w teraźniejszości, ani przyszłości. Trzeciego dnia wyszłam by dokręcić do czterystu kilometrów i spokojnie zamknąć miesiąc. Ochoty specjalnej nie miałam, ale potruchtałam. Przy okazji sprawdziłam jak się mają nogi (było lepiej niż OK), nakręciłam kilka snapów, zrobiłam zdjęcia i jakoś te 11 km zleciało. Kolejnego dnia prowadziłam trening w Adgar Fit, na którym było też kilku niedzielnych maratończyków. Rety! Spojrzałam na nich z zazdrością, że też im się chce! Mnie się samej nie chciało, ale bieganie z innymi pozwala zapomnieć o sobie i swoich kilometrach, a skupić na towarzystwie i celach innych. Kolejne biegi w samotności były męczarnią. Zmęczone nogi i głowa nie dawały za wygraną, a z moim nastrojem było coraz gorzej. Ograniczyłam własne bieganie, wyszłam do ludzi i czekałam na lepsze dni. Odpocząć i zacząć od nowa z lekką głową, to najlepsze co można zrobić, gdy chcemy zajść daleko.

WYJŚĆ DO LUDZI Zamknięcie się w sobie, wyłożenie na kanapie i bezczynne czekanie, to najgorsze co można zrobić w walce ze spadkiem nastroju i motywacji. Brnąć dalej z planem treningowym, gdy jeszcze nie odpoczęliśmy po poprzednim, też nie jest dobrym rozwiązaniem. W oczekiwaniu na lepsze dni postawiłam na bieganie z innymi. Dzięki temu odpoczywałam od swojego planu, a towarzystwo innych biegaczy pomagało mi odzyskać dobrą energię. Jeżeli bieganie nie wchodzi w grę, warto w czasie powrotu do zdrowia, spróbować innych sportów. Rower, joga, od dawna przekładane zajęcia z pole dance, tennis, basen, cokolwiek. Najważniejsze, to coś robić, a nie czekać z założonymi rękami. Treningi grupowe, inne sporty, a na dokładkę udział w jakimś fajnym biegu. W moim przypadku taka kombinacja okazała się idealna, a start w BOŚ Ekobiegatonie przełomowy. Spontanicznie i treningowo, do tego pierwszy raz sama, wybrałam się w zeszłą sobotę do Powsina by wziąć udział w organizowanym na terenie Lasu Kabackiego biegu. Lepiej nie mogłam trafić, rodzinna atmosfera, znajome twarze, las, muszę przyznać, że ani stresu ani spiny nie było. W końcu udało  mi się szybciej pobiegać i zrozumieć, że zmęczenie zaczyna mijać, a bieganie dalej może cieszyć.

WSZYSTKO W SWOIM CZASIE Narzucanie ambitnych planów, gdy nie jesteśmy gotowi, jest złym pomysłem i może tylko pogłębić zły nastrój. Polecam stopniowo wracać do formy, dać czas głowie i ciału, niech myśl o kolejnych celach dojrzewa spokojnie. Gdy pozwolisz sobie odpocząć, zregenerujesz się kompletnie i zaczniesz znowu jasno patrzeć na bieganie, kolejne cele będą łatwiejsze do zrealizowania i przyjemniejsze. Inaczej możemy po prostu się wypalić, a przecież jesteśmy tylko amatorami i poza celami warto mieć z tego biegania odrobinę przyjemności. Zewsząd padające pytania, co dalej? Warto przez jakiś czas po prostu ignorować.

DAJ SIĘ ZMOTYWOWAĆ  Ostatnią rzeczą, która sprawiła, że na niedzielny trening wyszłam już z przyjemnością, był widok innych maratończyków. Oglądając na żywo relację z Maratonu w Poznaniu, patrząc na niesamowite zwycięstwo Emila Dobrowolskiego, wbiegających na metę znajomych, emocje za metą, nie mogłam postąpić inaczej, jak po prostu dać się zmotywować. Założyłam buty i biegałam przez dwie godziny po lesie jak natchniona. Dzięki Poznań!

Moje zmęczenie fizyczne i psychiczne powoli mija. Dwa tygodnie pozwoliły podnieść się na tyle by odzyskać przyjemność z biegania, ale o powrocie do planu i nowych celach jeszcze nie myślę. Pewnie część osób zastanawia się, po co biegać, skoro tak mało w tym przyjemności? Myślę, że najlepszą odpowiedzią są wczorajsi maratończycy z Poznania i ich jeszcze świeże emocje.

Pozdrawiam!